In deze blog laat ik lekker eens iemand anders aan het woord. Want ik kan je wel vertellen hoe fijn of leuk het haken is, maar veel toffer is het om de verhalen van andere (beginnende) haaksters te lezen toch? In de rubriek “Het haakverhaal” vind je elke keer het haakverhaal van een andere haakster. Waarom zij begonnen is, wat zij er zo leuk aan vindt, enzovoorts. Lees jij snel het haakverhaal van Ingrid?

Het haakverhaal van Ingrid

Mijn eerste haakwerkje was een granny square. Echt een klassieker. Ik haakte één vierkantje om eens te kijken of ik zou kunnen haken. Volgens mij was het vlak na de KreaDoe toen ik mijn eerste “haaksel” probeerde. Precies weet ik het niet meer, maar het staat me bij dat ik op de KreaDoe nieuwsgierig raakte naar haken. In elk geval waren het mooie gehaakte plaids die mijn interesse om te leren haken prikkelde.

Ik kocht een boekje met allerlei verschillende granny squares, haaknaalden, een paar bollen wol en ging aan de slag. Toen ik net begon met haken, schaamde ik me (onbewust) een beetje. Ik was ongeveer 25 toen ik mijn eerste haakwerkje maakte. Dat is nu zo’n 12 jaar geleden, haken was toen nog helemaal niet zo hip als het nu is. Ik weet nog dat ik echt een stad verderop mijn haakspulletjes moest kopen. Online was er amper wat te krijgen en in het kleine dorp waar ik woonde hadden we geen handwerkwinkel.

“In mijn hoofd was haken iets voor oma’s en oude vrouwtjes. Dat deed je niet op je 25^e“

Haken was helemaal nieuwe voor me en met behulp van de afbeeldingen uit de haakboekjes leerde ik mezelf de techniek aan. Gek genoeg durfde ik bijna niemand te laten zien wat ik maakte, ik was tenslotte 25 en geen 85. In mijn hoofd was haken iets voor oma’s en oude vrouwtjes. Dat deed je niet op je 25^e. Achteraf gezien natuurlijk grote onzin, haken is de laatste jaren alleen maar populairder geworden. Ik ben eigenlijk gewoon een trendsetter 😉

Van granny squares en poncho’s naar amigurumi

Sinds die eerste granny heb ik heel wat meters wol weg gehaakt. Ik begon na een mega granny deken aan een poncho voor mijn dochter. Ik weet nog goed hoe leuk ik het vond om iets te maken voor iemand anders. Ze was ook onwijs blij en trots als ze de poncho aan had. Na de poncho voor mijn dochter volgde er een reeks poncho’s voor haar vriendinnetjes en dat was het begin van heel veel haakwerkjes. Een moeder van school vroeg me of ik ook knuffeltjes kon haken.

Ik ben net Pippi Langkous; ik had het nog nooit gedaan, maar dacht dat ik het wel kon. En vol enthousiasme stapte ik in de wereld van de amigurumi. Dit vond ik veel leuker dan poncho’s en granny squares! Ik merkte dat ik van het haken van amigurumi echt tot rust kwam en ook enorm kon genieten van het maak-proces op zich.

Haken is voor mij als mediteren

In het begin zag ik vooral de uitdaging in het onder de knie krijgen van de steken en het mooi gelijkmatig haken. Toen ik het haken uiteindelijk beheerste maakte die uitdaging plaats voor een gevoel van rust. Ik ben in het dagelijks leven altijd druk, druk in de weer met het zorgen voor anderen en er is altijd wel wat te doen. Mijn hoofd maakt soms overuren. Mediteren, yoga en netflixen werken bij mij niet zo goed om te ontspannen. Haken wel!

Het is bizar hoe snel mijn hoofd tot rust komt als ik ga zitten met wol en een haaknaald. Het leuke is dat ik dit zelfs zie op mijn fitbit. Mijn hartslag daalt zodra ik ga zitten haken. Heel bijzonder, het werkt dus in mijn geval echt als mediteren. Ik merk ook dat ik beter slaap als ik voor ik naar bed ga eventjes ga haken. Ik haak dus omdat ik het leuk vind, er mensen blij mee maak en zelf lekker tot rust kom!

Dus, twijfel je nog of je wil gaan haken? Gewoon doen!

Dit haakverhaal is geschreven door Ingrid Vreijsen. Je kunt haar kennen als de Kruidentante of van haar pedicure praktijk.

Heb jij ook een leuk haakverhaal dat je wilt delen? Neem contact op en we kletsen er samen over!