Mijn ervaring met de HBO verpleegkunde

Tijd voor opnieuw een zeer persoonlijke blog. Ik heb namelijk van 2011 tot eind 2023 als verpleegkundige gewerkt. Om dat te kunnen doen heb ik natuurlijk een opleiding gevolgd, de HBO verpleegkunde. Dit ging zeker niet altijd gemakkelijk. Dit is de tweede blog van een serie waarin ik vertel wat mijn pad als verpleegkundige mij gekost heeft en wat het mij opgeleverd heeft. Want het was zeker niet alleen maar negatief! In deze tweede blog vertel ik je over mijn ervaring met de HBO verpleegkunde.

De eerste blog uit deze serie ging over mijn werk als verpleegkundige in loondienst.

HBO verpleegkunde: ongemak en ongelukkigheid

Als ik nu terug denk aan die 4 jaar hbo verpleegkunde dan is het vooral een vaag gevoel van ongemak en ongelukkigheid.

Ik weet dat er echt dingen zijn geweest waar ik plezier aan beleefde, leren over het lichaam en de lichaamsfuncties bijvoorbeeld. En een van de stages heb ik eindeloos van genoten, al waren de wisseldiensten wel een drama. Maar het overgrote gedeelte was stress, onrust, angst en spanning, met de nodige tranen.

Alleen belicht wat er niet goed ging

Want er werd vaak alleen maar gekeken naar wat er niet goed ging. Waar ik nog in kon verbeteren. Communicatief niet sterk genoeg werd er dan geschreven. Of niet assertief genoeg. 2 jaar lang heb ik als leerdoel gehad om assertiever te zijn, tot ik op een stage plek belandde waar ik écht mezelf kon zijn, toen verdween dat ineens. Een jaar later op een nieuwe stageplek waar ik me niet op m’n plek voelde kwam die weer naar boven in de opmerkingen van stagebegeleiders: niet assertief genoeg….

Tijdens de hele opleiding moest alles precies in de hokjes en vakjes van de opleiding passen. Ik voelde totaal geen ruimte om mijzelf te kunnen zijn, alles aan mij was niet goed genoeg of fout.

Dit zorgde natuurlijk voor gigantisch veel stress. Stress over presentaties, omdat ik bijna altijd een black out kreeg. Stress en tranen voor en na elke communicatie toets. Die werden trouwens altijd mondeling afgenomen en met een acteur gedaan. Ik moest dan laten zien dat ik één bepaalde techniek kon gebruiken. Het kunstje kon laten zien. En zo werk ik niet. Ik werk juist heel intuïtief. Dus ik voelde dan een enorme druk voor het gebruiken van de juiste technieken en deed dat dan toch altijd net te weinig. Helaas weer een net wel of net niet voldoende…

Wat overigens ook niet meehielp is dat er vanuit de klas weinig begrip was. Het is dus helaas meer dan 1x voorgekomen dat ik met klotsende oksels een communicatie oefening voor de klas moest doen, een fout maakte en er hard gelachen werd. Nachtmerrie materiaal toch??!

10 jaar later nog een paniekaanval

Blijkbaar heeft wat er tijdens de HBO verpleegkunde gebeurde mij zo getekend dat ik bijna 10 jaar later nog een paniek aanval kreeg. Toen ik bij het Erasmus de specialisatie voor wondverpleegkundige deed kregen we op een dag te horen dat ook daar een communicatie oefening in zat, met een oefenacteur.

We kregen dit vlak voor de pauze te horen en ik heb de hele pauze in de hal zitten huilen en hyperventileren. M’n klasgenoot en collega heeft er naast gezeten en hard haar best gedaan om me te kalmeren, wat uiteindelijk ook lukte.

Waar ik dan wel mijn eigen groei van die jaren in zie is dat ik nu de moed had om bij de docent én de groep (en dus ook de acteur) aan te geven dat ik dit giga spannend vond. Dat ik heel nare ervaringen had gehad daarmee. Dat in combinatie met mijn kennis en ervaring als verpleegkundige maakte dat dit wel een positieve ervaring werd. Dit was ook geen beoordeling situatie, er hing niks van af. We kregen gewoon de kans (die dan wel verplicht was helaas) om te oefenen met een gesprek met een acteur.

Black outs bij presenteren

Nog even een heel klein stukje achtergrond over hoe mijn opleiding opgezet was. Elk kwartaal werkte je samen met andere studenten aan een onderzoeksopdracht en aan het einde van het kwartaal moest je die dan presenteren. Soms mochten we dan één persoon aanwijzen om de hele presentatie te doen, en soms dan was het ook verplicht dat het een groepspresentatie was.

Nou, dit was bij mij dus altijd drama. In 9 van de 10 gevallen kreeg ik een dikke vette black out. Gewoon, leeg hoofd. Vermenigvuldig die stress nog even met de gedachte “shit hier hangt ook het cijfer van mijn klasgenoten vanaf” en een fikse dosis perfectionisme en je snapt dat het hek wel een beetje van de dam is wat betreft de stress.

Wat natuurlijk alleen maar weer zorgde voor wéér een black out tijdens de volgende presentatie…

En ondertussen was het ook zo dat klasgenoten bij groepsprojecten al op voorhand zeiden dat ik iets meer onderzoek mocht doen en dan niet hoefde te presenteren. Want dan was ons cijfer beter. Ongetwijfeld ook bedoeld om mij te ontzien, maar het wakkerde ook zeker mijn onzekerheid aan en was niet super voor m’n zelfvertrouwen 😅

Coaching en begeleiding

Tot ik in m’n laatste jaar het blok coaching kreeg. Zelfs m’n communicatie docent was verbaasd dat ik dat met plezier deed en in één keer goed afsloot. Zo goed dat ik dat zelfs nog als keuze minor toevoegde! Want met coaching en begeleiding mocht ik eindelijk mijn gevoel en intuïtie samen laten komen voor de best mogelijke uitkomst. Heerlijk!!

Na 3 jaar twijfelen of ik het wel echt kon, of ik wel verpleegkundige moest willen zijn, onzekerheid rondom het presenteren eindelijk bevestiging dat ik goed bezig was!

Stage op de traumatologie: eindelijk iets wat ik kan!

Er werd dus vooral veel aandacht besteed aan wat er niet goed ging. Tot ik stage ging lopen op de afdeling traumtologie in het VUmc. Daar had ik echt zo’n fijne stagebegeleider. Echt een geweldige man, met zo veel kalmte, geduld en begrip. Ik kon er echt mijzelf zijn. In geen enkele baan daarna heb ik me zo prettig gevoeld als toen. Heel eerlijk weet ik niet eens of ik het tot het einde van de opleiding gehaald had, als ik niet deze ervaring had gehad…

Ik kreeg zelfs complimentjes van patiënten! Ik kan me nog één opmerking zo goed herinneren. Ik was samen met een klasgenoot en mijn werkbegeleider bij een patiënt bezig geweest. Ik moest een handeling laten aftekenen en laten zien dat ik het zelfstandig kon. Dus mijn klasgenoot en stagebegeleider keken mee. En nadat zij weg waren en ik de boel aan het opruimen was zei de echtgenote van de patiënt tegen mij, “hij is nog student en leert het van jou zeker?” over mijn klasgenoot. Ik heb maar heel eerlijk uitgelegd dat ik ook nog student was, en toen kreeg ik een nog dikker compliment dat ik het heel goed gedaan had!

Afstudeerstage: wat een nachtmerrie

De afstudeerstage zoals ik die gehad heb wens ik echt niemand toe. Ik werkte 32 uur op m’n stageplaats, in wisselende diensten inclusief nachtdiensten. Daarnaast ging ik nog 8 uur naar school. Én was het ook nog de bedoeling dat we een afstudeeronderzoek deden, scriptie schrijven en het hele rataplan dat daar bij hoort.

Echt wat een nachtmerrie. Niet alleen zat ik nu weer op een stageplaats waar ik niet tot m’n recht kwam, maar ook dit kwam er allemaal nog bij.

Ik heb m’n eigen scriptie wel eens nagelezen toen ik al een paar jaar afgestudeerd was en zelf studenten begeleidde. Ik had mezelf er niet op laten slagen… Snap ik ook wel, want 3 kwart van die scriptie is half slapend in een nacht dienst geschreven 😅

Afstudeergesprek zorgde voor impostersyndroom

Misschien ken je die term, misschien ook niet. Voor het geval je het niet kent: impostersyndroom houdt eigenlijk in dat je bang bent om door de mand te vallen. En ik ben echt nog jaren lang bang geweest dat iets of iemand langs zou komen om mijn diploma weer in te nemen. Hoe dat kwam?

InHolland in het nieuws

Allereerst was tijdens het laatste half jaar van mijn opleiding mijn school, InHolland, in het nieuws omdat ze bij andere opleidingen studenten diploma’s hadden gegeven die ze eigenlijk niet verdient hadden. Die diploma’s werden dus weer ingenomen, de studenten moesten opnieuw terug naar school. Docenten hadden iets met cijfers gesjoemeld, zodat studenten toch een diploma kregen. Maar, wij werden ervan verzekerd dat dat niet bij onze opleiding het geval was (geweest).

“Ik weet dat je het kunt, maar ik zien het nu niet”

Vlak voor mijn diplomering had ik mijn afstudeergesprek. Weer zo’n irritante mondelinge toets. Het onderwerp: de gehele opleiding. Alles wat ik geleerd had. Tijdens de lessen, stages en alles. Van 4 jaar tijd.

Er werden vragen op me afgevuurd, ik stamelde een antwoord en gaf een paar keer aan dat ik het even niet zeker wist.

Aan het einde kreeg ik meteen mijn cijfer: een 5,6. Het minimale cijfer om een voldoende te krijgen, om mijn diploma als verpleegkundige te mogen krijgen. Met de opmerking erbij: “Ik weet dat je het kunt, maar ik zie het nu niet”.

Die opmerking, in combinatie met dat ze dus eerder diploma’s gegeven hadden aan mensen die het eigenlijk niet verdient hadden maakte dat ik zelfs 2 jaar na m’n diplomeren nog de angst had dat ze ook mijn diploma weer zouden komen innemen. Dat ik door de mand zou vallen.

Pas 5 jaar later, na heel veel complimenten en bedankjes van patiënten en collega’s begon ik langzaam te accepteren dat ik toch wel écht een goede verpleegkundige was!

Dit was mijn ervaring

Net als bij de eerste blog ook hier nog even een opmerking achteraf. Deze blog, deze serie blogs, is niet bedoeld om te klagen over hoe vreselijk ik het gehad heb. Wel is mijn doel hiermee om van me af te schrijven wat ik meegemaakt heb. Wat voor slapeloze nachten gezorgd heeft. Wat de persoonlijke impact op mij is geweest. Het zijn mijn ervaringen van het volgen van de HBO-V, bedoeld om jou een hart onder de riem te steken als jij tegen soortgelijke problemen aan gelopen bent. Om te laten weten dat je niet alleen bent. Maar ook om een eerlijk lichtje te schijnen op hoe het er echt aan toe gaat. Zonder verheerlijking van het vak. Zonder agenda.

Als jij geraakt wordt door mijn verhaal en hier op wil reageren, weet dat dat altijd kan en mag. Of je er nou dingen uit herkent of juist niet. Een soortgelijk verhaal hebt of juist niet. Je kunt hieronder reageren of, als je liever privé reageert ook via mijn instagram een berichtje sturen.