Tijd voor opnieuw een zeer persoonlijke blog. Ik heb namelijk van 2011 tot eind 2023 als verpleegkundige gewerkt. Vanaf maart 2019 werkte ik als zelfstandig verpleegkundige. In deze blog vertel ik je over mijn pad hierin. Waarom ik hiervoor gekozen heb, waarom ik er weer mee gestopt ben en alles daar tussenin.
Dit is de derde blog in mijn serie blogs over mijn werk in de verpleging. De eerste blog uit deze serie ging over mijn werk als verpleegkundige in loondienst en de tweede over mijn ervaring met de HBO-V opleiding.
De weg naar zelfstandig verpleegkundige toe
Waarom ik als zelfstandig verpleegkundige gestart ben? Daar kan ik eigenlijk heel simpel over zijn. Omdat ik na mijn diplomering als wondverpleegkundige geen baan meer kon vinden waar ik me goed bij voelde…
De werkgever die de opleiding betaald had wou dat ik het bovenop mijn toch al ruime takenpakket als wijkverpleegkundige deed, zonder enige loonsverhoging… Daar voelde ik weinig voor. Ik voelde me daar sowieso niet meer zo fijn, zoals je in de blog over werken in loondienst kunt lezen.
Dus ging ik op zoek naar wat anders. Ik leek een bedrijf gevonden te hebben in Utrecht dat aansloot bij mijn wensen en waarden. Maar toen ik daadwerkelijk aan de slag ging, bleek dat ze toch dezelfde constructie wouden als mijn vorige werkgever.
Diep ongelukkig
Daarnaast was er nog iets mis, nog nooit in mijn leven heb ik me zo ongelukkig gevoeld dan in de 3 weken dat ik daar werkte. Ik kon m’n vinger er niet goed op leggen wat de oorzaak was. Maar iets in mijn lijf schreeuwde heel hard nee, dit wil ik niet. Met als gevolg dagelijkse huilbuien. Terwijl ik met mijn moeder belde bijvoorbeeld. Of ik kwam thuis en moest eerst een half uur bij mijn man uithuilen.
Na 2 weken proeftijd was ik er klaar mee. Hiervoor hoefde ik niet om 5 uur op te staan en naar Utrecht te reizen. Dit kon ik ook gewoon in Amsterdam doen. Op hun verzoek heb ik de week afgemaakt zodat ze niet meteen met een personeel probleem zaten en toen begon de grote zoektocht.
Op zoek naar een nieuwe baan
Ik heb nog een stuk of 5 sollicitaties gedaan en bij elk bedrijf was ik aangenomen. Mocht ik kiezen waar ik ging werken. En geen enkele voelde goed. Bij elk was er iets van binnen dat me tegenhield. De afstand, dat ze toch een wijk- en wondverpleegkundige in één wouden, of gewoon geen fijn gevoel hebben bij de organisatie.
Als zelfstandige aan de slag gaan was al eens in me op gekomen, maar ik wist niet zo goed waar te beginnen met uitzoeken wat ik er voor nodig had. En hoe te starten.
Toen zei mijn moeder, uit het niets “Is starten als zelfstandige verpleegkundige niet wat voor jou?” Ze volgde dat op met vertellen dat ze iemand kende die als zelfstandig verpleegkundige werkte en die bereid was om me wegwijs te maken in de regels en eisen.
En zo begon, na een telefoontje en appjes met Jaqueline mijn pad als zelfstandig verpleegkundige. Ik ben haar nog altijd dankbaar voor haar tijd en geduld terwijl ik 100 vragen op haar afvuurde 😂
Ik was er ook meteen heel serieus in en bedacht een bedrijfsnaam, maakte visitekaartjes en flyers en ontwierp een website: Cora Cares was geboren!
Zo begon mijn pad als zelfstandig verpleegkundige
Het leuke van werken als zelfstandige is eigenlijk hetzelfde als ondernemer zijn in het algemeen: de veelzijdigheid en dat wat je doet met je mee kan groeien.
Eerste klus: indicaties stellen voor de verzekeraar
Ik begon met een minder fijne klus voor een bedrijf dat alleen maar indicaties stelde voor zorgaanbieders die geen contract met de zorgverzekering hebben.
Dit wordt een beetje technisch en specifiek, maar wat je hiervan moet weten om de rest van mijn verhaal te snappen is dat een indicatie een soort intake is. Dit wordt op laste van de zorgverzekering gedaan. Het is een huisbezoek waarbij gestandaardiseerde vragen over de patiënt en zijn/haar situatie gevraagd worden zodat ik als wijkverpleegkundige een inschatting van de zorgbehoefte kan maken. Dit wordt vervolgens allemaal naar de verzekering gestuurd waarna deze beslist of de zorg vergoed wordt of niet en hoe veel.
Dit werk vond in dus echt minder leuk. Want ik voelde me niets anders dan een administratief medewerker… Maar het betaalde wel prima, dus als een eerste klus best prima!
Ik leerde hier ook hoe je indicaties moet doen als de zorgaanbieder geen contract met de zorgverzekering heeft. Dat was iets dat ik in loondienst nooit hoefde te leren omdat mijn werkgevers altijd gewoon een contract hadden. Maar dat ik dit leerde bood later mooie kansen!
Tweede klus: zorg leveren aan een pgb klant
Tegelijkertijd had ik ook een mega fijne pgb klus bij mij in de buurt. Ik had een klik met de echtgenote van dhr en ik kon hier echt mijn zorg hart aan de slag laten.
Pgb staat voor persoonsgebonden budget. Hiermee kan de patiënt, of zijn/haar vertegenwoordiger zelf zorg inkopen. Hierdoor kan bijvoorbeeld de partner zorg leveren en hier voor betaald worden. Dit was het geval in deze situatie. En naast de zorg die de echtgenote leverde had zij ook een team met verzorgenden en nu dus mij, als verpleegkundige, om haar ook te ontlasten.
Ik leerde hier rust. Na alle stress van vroeg op en voor 10 uur al 10 mensen geholpen te hebben (zoals ik gewend was in loondienst) wou deze heer niet eerder dan 10 uur geholpen worden. En dan was ik minimaal 2,5 uur bij hen in huis. Zo anders dan ik gewend was. Maar oh zo fijn!
Ik ontdekte ook weer mijn eigen slaapritme. Wakker worden zonder wekker heb ik er sinds die tijd zoveel mogelijk in gehouden. Dat voelt nog altijd als een luxe 😊
Derde klus: de coöperatie
In januari 2020 overleed meneer en toen was het tijd voor een nieuwe langdurige klus om m’n dagen mee te vullen. Ook het indicatiewerk was inmiddels gestopt want ze hadden niet genoeg aanvragen in Amsterdam.
Via via was mijn naam als indicatiesteller bij een zorg coöperatie uit Amstelveen terecht gekomen. Dit was voor een tijdje echt leuk werken. Er was een ruime vraag aan indicaties, ik kon m’n tijden en werkzaamheden zelf indelen en ze betaalden fijn.
Tot er heisa was binnen de coöperatie en ik daar in meegesleurd werd… Er werd gemanipuleerd en zorgverleners werden tegen elkaar uitgespeeld. En toen ik de vraag kreeg om mijn werktijden te gaan verantwoorden was de maat voor mij vol. Want het was gewoon feit dat de verzekeraars strenger werden. Ik vaker deels afgekeurde indicaties had of gekke eisen waar ik aan moest voldoen. En nog in mijn eigen tijd dingen aan zat te passen of telefoontjes van verzekeraars kreeg met vragen.
Tijd voor wat anders, want ook hier deed ik feitelijk niets anders dan administratief werk en daarvoor was ik geen verpleegkundige geworden natuurlijk…
Dat anders werd uiteindelijk mijn haakbedrijf trouwens. Die zomer besloot ik om er echt voor te gaan en te zien wat er zou gebeuren als ik ineens 3 dagen per week de tijd had om mijn haakbedrijf te laten groeien.
Klachten en dreigementen na een afgekeurde indicatie
Ondertussen was ik via via een Turkse gemeenschap binnen gekomen waar veel vraag was naar pgb indicaties. Mocht je de term niet kennen: pgb staat voor persoonsgebonden budget. Daarmee mag de patiënt zelf zorg inkopen. In sommige gemeenschappen wordt dit veel gebruikt als vergoeding voor zorg die door familie gegeven wordt. Maar dit moet wel aan eisen voldoen en die kwam ik dan beoordelen.
Dit heb ik een tijdje met plezier gedaan, want ik voelde dat ik deze mensen echt kon helpen op hun manier hun leven vorm te geven.
Tot ik een afgekeurde indicatie kreeg. Met daarna een klacht van de familie. Na een lange discussie met veel schreeuwen van hun kant trokken ze toch de klacht weer in.
Ze hadden immers ook geen poot om op te staan. In de overeenkomst die ze getekend hadden stond dat de zorgverzekeraar de eindbeslissing heeft, niet ik. Ze hadden tegen mij gezegd dat de patiënt naar fysiotherapie ging, maar ik heb in 1 huisbezoek van 2 uur natuurlijk geen manier om dat te controleren.
Maar de verzekeraar wel. Na een lang gesprek met een lieve medewerker van de verzekeraar vertelde ze mij dat de patiënt de fysiotherapie weigerde. En ook dat ze dit helaas vaker hoorde. Dat zo’n gezin dan hun boosheid en frustratie uitleeft op de indicatiesteller, zeker als dat een zelfstandige is. Omdat ze al aanvoelen dat ze bij de grote logge zorgverzekeraar niets gedaan krijgen. Ze verzekerde me er ook van dat mijn indicatiestelling goed was en dat dat niet de reden van afwijzen was.
Maar het was voor mij per direct gedaan met de pgb indicaties. Ik voelde me zo kwetsbaar. Ik voelde me ook heel erg vast zitten tussen patiënt en de zorgverzekering. Steeds vaker hoorde ik mezelf zeggen “ik snap dat u dat wilt of nodig heeft, maar dat vergoed uw verzekering niet”. En laat dat nou even lijnrecht staan op mijn visie op zorg en de organisatie van zorg…
En de wondzorg dan?
Ik begon dit verhaal natuurlijk met dat ik net afgestudeerd wondverpleegkundige was. Nadat ik aan alle eisen als zelfstandig verpleegkundige voldeed had ik contact opgenomen met een huisarts waar ik in het verleden veel mee samengewerkt had. Hij had toen al om ondersteuning bij de wondzorg gevraagd, maar ik had er in die tijd geen tijd voor gehad en voelde me niet zeker genoeg over mijn kennis. Maar na m’n diplomering natuurlijk wel!
Hij bleek nog steeds behoefte te hebben aan een goede wondverpleegkundige in zijn netwerk en voor ik het wist was ik aan de slag bij 3 verschillende verpleeghuizen in hartje Amsterdam. Verpleeghuizen waar hij de verpleeghuisarts was.
Dit was echt leuk en heb ik jaren met veel plezier gedaan! Echt de expert uithangen 😁
Ik kwam aan, ging langs de patiënten samen met de vaste verpleegkundige, bekeek de wond, gaf uitleg over wat ik zag en hoe ik dat wilde behandelen. En bij thuiskomst mailde ik een rapportage zodat alle zorgverleners op de hoogte waren.
Soms dan gingen er ook studenten of nieuwe medewerkers mee en gaf ik halve klinische lessen terwijl ik bezig was 🤭Tja, blijkbaar krijg je enthousiast mijn kennis overdragen gewoon niet uit me!
Zichtbare bijdrage aan de verbetering van zorg
Wat ik het leuke vind om te zien is dat het niveau van de wondzorg bij deze huizen echt verbeterd is in de tijd dat ik er kwam. De complexiteit van de wonden waar ze mijn hulp bij vroegen ging omhoog en de simpele wondjes waar ze eerst mijn hulp bij vroegen wisten ze nu zelf effectief te behandelen. Super gaaf en wat gaf dat een voldoening!
Waarom ben ik hier dan mee gestopt als ik het leuk vond? Om me volledig op mijn haakbedrijf te kunnen richten. Omdat alles in mijn lijf me vertelt dat dat is wat ik hier te doen heb.
Daarom is Cora Cares inmiddels al weer uitgeschreven bij het KvK. Zodat ik me met de volle focus op mijn haakbedrijf kan richten!
Dit was mijn ervaring
Net als bij de eerste twee blogs ook hier nog even een opmerking achteraf. Deze blog, deze serie blogs, is niet bedoeld om te klagen over hoe vreselijk ik het gehad heb. Wel is mijn doel hiermee om van me af te schrijven wat ik meegemaakt heb. Het zijn mijn ervaringen tijdens mijn werk als zelfstandig verpleegkundige, bedoeld om jou een hart onder de riem te steken als jij tegen soortgelijke problemen aan gelopen bent. Om te laten weten dat je niet alleen bent. Maar ook om een eerlijk lichtje te schijnen op hoe het er echt aan toe gaat. Zonder verheerlijking van het vak. Zonder agenda.
Als jij geraakt wordt door mijn verhaal en hier op wil reageren, weet dat dat altijd kan en mag. Of je er nou dingen uit herkent of juist niet. Een soortgelijk verhaal hebt of juist niet. Je kunt hieronder reageren of, als je liever privé reageert ook via mijn instagram een berichtje sturen.
0 reacties