Het is maar net hoe je brein werkt. Hoe je hersenen in elkaar zitten, hoe die informatie opslaan en verwerken. Iedereen heeft een andere manier van denken, een ander referentie kader. De een kan heel makkelijk focussen en gestructureerd werken, de ander heeft moeite met concentreren en overzicht houden. Oh, en als je bent zoals ik dan zit je ergens tussen die twee in, afhankelijk van je humeur.

Nu denk je misschien, waar wil je met dit verhaal naar toe Cora? Dat zal ik je snel vertellen. Het afgelopen jaar ben ik behoorlijk anders in het leven gaan staan. Echt niet alleen maar vanwege tante Corrie, maar ook omdat ik daar klaar voor was denk ik. Ik heb daarbij een aantal dingen over mijzelf ontdekt en die wil ik graag met jou delen omdat ik denk dat jij hier ook wat aan kunt hebben.

Twee hersenhelften: creatief en analytisch

Iedereen kent denk ik wel het bovenstaande plaatje of een variant daarvan. Persoonlijk denk ik niet dat de scheidslijn tussen analytisch en creatief denken zo scherp afgebakend is in je hersenen, maar het geeft wel even goed weer wat ik hierna wil vertellen.

De afgelopen maanden valt het me namelijk op dat op het moment dat ik als verpleegkundige aan het werk ga, ik het gevoel krijg een ander stukje van mijzelf even af te moeten sluiten, moet blokkeren. Ik merk dit nu ik meer stil sta bij wat ik voel en nodig heb, nu ik meer bezig ben met zelfzorg. Nu denk ik echt niet dat ik één hersenhelft afsluit om de ander beter te laten werken hoor. Maar wat ik wel gemerkt heb is dat ik mijzelf bepaalde trucjes heb aangeleerd over hoe ik in een bepaalde situatie moet handelen, hoe ik bepaalde situaties kan ‘overleven’.

En nu ik steeds meer stil sta bij wie ik ben en wat ik wil, bij wat mijn lichaam nodig heeft kom ik er achter dat deze trucjes eigenlijk niet zo fijn zijn.Hoe dit bij mij begon was met dat ik na de dagen dat ik in de zorg werkte zo vermoeid was. Dat hoort er bij dacht ik eerst. En vorig jaar, toen we allemaal vanuit huis moesten gaan werken merkte ik een enorme overprikkeling aan het einde van de dag, op de dagen dat ik wel de hort op moest voor m’n werk als (wond)verpleegkundige. Inmiddels weet ik dat de zorg niet langer mijn plek is. Een gevoel dat de laatste maanden nog meer versterkt is door een gevoel van een deel van mijzelf te moeten blokkeren om een goede verpleegkundige te zijn. Want uiteindelijk is niets waarbij je niet geheel jezelf kunt zijn dat wat compleet bij jou past.

Weg met die oude jas!

Maar die realisatie, dat de zorg niet langer mijn plek is heeft wel maanden lang voor verwarring gezorgd. Want het verpleegkundige zijn was zo verweven met m’n identiteit dat het lang geduurd heeft voordat ik kon accepteren dat het me niet meer diende. En daarna kwam het schuldgevoel….

Ik voelde me falen, voelde me schuldig. Want waarom zou je ergens mee willen stoppen, iets niet meer willen zijn als je weet dat je er wel goed in bent?.. Maar tegelijkertijd voelde ik me ook diep ongelukkig en wist ik dat ik ook niet door kon gaan.

En toen zei mijn lieve vriendin Elma dit: het heeft je gepast als een warme jas en nu ben je daar uitgegroeid en heb je een nieuwe nodig. Die oude neem je afscheid van en je koopt een nieuwe.

En daarmee was de lading er meteen vanaf. En kon ik eindelijk deze verandering echt accepteren. En ja, ik werk nog steeds als verpleegkundige, maar het is geen onderdeel meer van mijn identiteit zoals het vroeger was.

Blik op de toekomst

En als ik vergelijk waar ik nu ben ten opzichte van een jaar geleden ben ik zo trots op mijzelf! Ik ben zo veel gegroeid!! Ik ben veel meer gaan staan voor wat ik belangrijk vind, voor wat ik wil en hoe ik mijn leven invulling wil geven.

Oh, en niet alleen ben ik daar meer voor gaan staan, ik ben dit ook meer gaan uitdragen. Ik heb mijn kern waarden aangepast zodat ze beter passen en ik durf steeds meer van mijzelf te laten zien. Zoals het vertellen van mijn verhaal via deze blog bijvoorbeeld!

En nee, ik ben er nog lang niet. Ik denk regelmatig aan wat er nog beter, of eigenlijk, anders kan. Wat ik nog wil bereiken, en hoe. Wat voor vreselijk toffe ideeën in m’n hoofd zitten waar ik mee aan de slag wil en eigenlijk tijd tekort voor kom.

Of de weg die ik bedacht heb voor al deze dingen wel echt past bij mij, of dat het juist is wat ik denk dat er van mij verwacht wordt. Dus ik heb nog genoeg om bij mijzelf te toetsen en over na te denken.

Wat ik jou echt mee wil geven is dat als je twijfelt, of op een kruispunt staat, ga dan na wat je echt nog dient en neem afscheid van wat je ongelukkig maakt. En als je dat niet alleen lukt, vraag er dan hulp bij. Want je bent het waard!