Wat werken als verpleegkundige in loondienst mij gekost heeft

Tijd voor een zeer persoonlijke blog. Ik heb namelijk van 2011 tot eind 2023 als verpleegkundige gewerkt. En dat is niet altijd van een leien dakje gegaan… Dit is een blog van een serie waarin ik vertel wat het werken als verpleegkundige mij gekost heeft en wat het mij opgeleverd heeft. Want het was zeker niet alleen maar negatief! In deze eerste blog vertel ik over mijn ervaring als HBO verpleegkundige in loondienst.

HBO wijkverpleegkundige in loondienst

In 2011, nog voor mijn officiële diplomering ging ik in de wijkverpleging aan de slag. Tot m’n diplomering heel braaf als verzorgende en daarna als HBO verpleegkundige. Ik werkte bij een zelfsturend team van een landelijke organisatie. Hier leerde ik het vak van wijkverpleegkundige echt. Want eigenlijk was dat niet wat ik in mijn opleiding gekozen had. Ik had namelijk als afstudeerrichting het ziekenhuis gekozen, maar daar merkte ik tijdens mijn afstudeerstage al dat het mij niet echt lag… Ik had veel te weinig vrijheid 😅

Bij m’n eerste baan als wijkverpleegkundige leerde ik indicaties stellen, hoe ik om moest gaan met verschillende ingewikkelde situaties en natuurlijk ook gewoon de gevraagde zorg leveren. Maar daarnaast ook het voeren van sollicitatiegesprekken met potentiële nieuwe collega’s, vergaderen, een rooster maken en hoe er zakelijk met financiën omgegaan dient te worden.

Interview op de BBC radio

Ik kreeg ook echt super leuke kansen. Zo ben ik geïnterviewd voor de BBC over de organisatie waar ik werkte en de manier waarop wij werkten. Want dat was toen nog echt nieuw. En ik heb als gevolg van dit interview heel wat Britse zorgverleners mee gehad in de wijk om hen in de praktijk te laten zien hoe het werkte.

Maar toen ik mijn baas vroeg om dit verder te gaan ontwikkelen in samenspraak met een Britse arts en verpleegkundige zei hij nee. Dit was echt enorm pijnlijk, want hij verkondigde wel aan iedereen die het horen wilde dat hij bezig was met uitbreiding naar het Verenigd Koninkrijk, dankzij mijn harde werken. En dat mijn man en ik toen nog steeds de droom hadden om naar het VK te verhuizen maakte dit extra pijnlijk.

Een nieuw digitaal zorgdossier

Vervolgens werd er een nieuwe digitaal zorgdossier ingevoerd. Ik was met mijn 23 jaar de jongste in het team en aangezien dit een digitaal dossier was had ik het als eerste onder de knie. Ik legde mijn collega’s met liefde meerdere malen uit hoe het moest en één van hen vertrok iets later naar een andere organisatie. Daar zou zij ook dit dossier gaan invoeren.

Een paar maanden later kreeg ik een mailtje van haar, ze waren bezig met de invoering van het systeem, maar ze hadden iemand nodig om het uit te leggen aan de teams. Omdat ik het haar altijd zo rustig en duidelijk uitgelegd had vroeg ze of ik interesse had.

Van het één kwam het ander en na een paar maanden op een vrije middag een paar teams uitleg geven zou het bij de hele organisatie uitgerold gaan worden. Inmiddels zocht ik wel weer een nieuwe uitdaging. Dus toen ik de vraag kreeg of ik van organisatie wilde wisselen om de andere teams ook te trainen heb ik uiteindelijk, (na eerst even gezond afstand houden voor wat extra salaris) toegezegd.

Teams trainen en een nieuw team starten

Terwijl ik de teams ging trainen ging ik natuurlijk ook gewoon weer als wijkverpleegkundige aan de slag. De indruk die ik tot dat moment van de organisatie had was zo niet correct!! Het was een organisatie die in de jaren daarvoor van een traditionele thuiszorgorganisatie gewisseld was naar een wijkverpleging organisatie met zelfsturende teams. In totaal heb ik ruim 5 jaar als verpleegkundige bij deze organisatie in loondienst gewerkt, met allerlei drama teams.

Het eerste team waar ik werkte was een spiksplinternieuw team. Met een collega die al na 2 maanden zei dat ze niet met mij kon samenwerken. Maar waarom niet, kon ze me niet vertellen. We werkten tot dat moment met z’n tweeën. De dag nadat we een 3e collega aannamen was de dag dat ze me dit vertelde. Tot de dag van vandaag weet ik nog steeds niet wat ik verkeerd gedaan heb of dat het iets was dat bij haar lag. Ze is namelijk per direct vertrokken daarna. Dacht ik het eindelijk iets rustiger te krijgen, waren we weer met z’n tweeën…

Altijd maar aan het werk

Op zich niet zo’n probleem natuurlijk, maar we hadden op dat moment wel een patiënt die 4x per dag zorg nodig had, 7 dagen per week. Tel maar uit hoeveel diensten er dan dus gedaan moeten worden, met maar 2 personeelsleden… We werkten om de beurt een weekend, ja dat was dus 12 dagen achter elkaar werken zonder een vrije dag. Waarvan een aantal dagen ook dubbele diensten waren. Waarbij we zowel in de ochtend als in de avond moesten werken. Tussendoor was ik ook nog bezig met het trainen van zo’n 50 teams in het nieuwe digitale zorgdossier…

En alsof dat allemaal nog niet voldoende was, hadden we ook nog problemen met 1 patiënt die verwaarloosd werd door haar familie en die dus erg veel aandacht en tijd vroeg. Wanneer wij om hulp riepen bij de organisatie dan werd er gesust, maar er kwamen geen oplossingen!

Doodop

Na 1,5 jaar ging de collega met wie ik werkte weg. We hadden het team eindelijk een beetje uitgebreid. Maar we waren allebei op. We hadden al die tijd geen vakantie kunnen hebben. Dus toen zij een aanbod kreeg van een ander team, waar ze meer rust had heeft ze dat geaccepteerd. Begrijpelijk!

Maar ik trok wel aan de noodrem bij de organisatie. Mijn bericht was letterlijk dat ik het zo niet trek. En de reactie van het bestuur was: “Als je nu lekker personeel gaat werven, dan heb je er in 2 maanden zo weer wat mensen bij”

Mijn mond viel open… Wat dacht ze wel niet dat ik de afgelopen 1,5 jaar gedaan had?!

Mijn reactie was dan ook: Nee, ik zie dat niet gebeuren, ik doe het niet meer. Zoek maar een ander team voor me.

Achteraf gezien

Als ik nu terugkijk naar die periode kan ik me heel boos maken. Ik ben in die periode of burn out geworden of daar heel dicht bij geweest. Op dat moment zag ik dat zelf niet. Maar als ik mijn man mag geloven was ik geen leuke vrouw om mee samen te leven op dat moment. En die ‘coach’ die tot een paar jaar eerder manager was geweest, die heeft het allemaal totaal gemist!

Dat is ook de reden dat ik me er zo boos om kan maken. Want ze vertelden mij, bij mijn indiensttreding dat ze goed voor hun personeel zorgen. Maar ik voelde me zo alleen. Alles moest ik zelf of moesten wij zelf oplossen. Of dat nou ging over het zoeken van personeel of het oplossen van een problematische, zorgmijdende patiënt waarvan we al zo vaak aangegeven hadden dat we hulp nodig hadden om het op te lossen.

En ja, het zoeken van personeel viel inderdaad onder onze taak als zelfsturend team. Maar werken in zelfsturende teams kan alleen op een gezonde manier binnen een organisatie die gezonde kaders heeft. En die ook daadwerkelijk in de praktijk brengt. Ook voor de mentale gezondheid en die ingrijpt wanneer je ziet dat het personeel zichzelf over de kop werkt.

Zal ik er nog bij noemen dat ons teampje niet het enige team was in de directe omgeving met hetzelfde probleem? Na mijn vertrek ging er blijkbaar toch eindelijk een belletje rinkelen, want toen zijn een paar van die teams samengevoegd.

Problematisch team nummer 2 waar ik als verpleegkundige in loondienst werkte

Bij het eerste team was ik uiteindelijk de enige HBO verpleegkundige. Dat was op zich niet zo’n heel groot punt, want zoveel patiënten hadden we niet want we hadden aldoor maar weinig personeel. Maar ik miste toch ook wel iemand om op mijn denkniveau mee te kunnen sparren. Bij team nummer 2 kreeg ik dat eindelijk weer!

Team 2 was een team waarvan ik van te voren wist dat er dingen speelden. Daar waren ze eerlijk over geweest. Het was een ouder team met veel uitval en ziekte. En ze hadden veel moeite met het zelfsturend werken. Het grootste gedeelte van het team was helpende of verzorgende en er is bij de reorganisatie niet genoeg aandacht besteed aan hen leren wat het betekende om zelfsturend te werken.

Tegelijkertijd moest er opnieuw anders gewerkt gaan worden. Deze dames en heer waren super goed in het zorgen voor de patiënten, maar niet in de administratie. En de overheid en verzekeraars gingen steeds meer inspelen op zelfredzaamheid, dus het was niet passend dat wij als wijkverpleging alle zorg over zouden nemen als de patiënt er ook zelf toe in staat was.

Omdat deze mensen gewend waren dat er een leidinggevende was die hun vertelde wat ze moesten doen en hoe keken ze nu naar mij en mijn HBO opgeleide collega om dit te zijn. Maar dat is precies waar ik niet voor in de zorg ben gaan werken…

Maar wat voor mij veel meer energie vrat is de jullie tegenover wij mentaliteit die er ontstond. HBO tegenover MBO. Man, ik had er echt slapeloze nachten van. We hebben verschillende communicatie trainingen gevolgd in een poging om het te verbeteren, maar het lukte maar niet.

Weer stonden we er alleen voor

En ook hier lieten de daadwerkelijke leidinggevenden het afweten. Ik weet nog dat ik een gesprek had met de directrice omdat ik zei dat het met boven het hoofd begon te groeien. En zij zei dat ik en mijn HBO collega nu ook altijd alles oplosten. Dat wij het daardoor in stand hielden. Oké, die kon ik zien. Dus besloten wij dat niet langer te doen.

De eerst volgende vakantieperiode was er een rooster drama. Want 2 personen (waaronder ik) hadden tijdig vakantie aangevraagd en een derde had haar vakantie gepland zonder dit door te geven. Het eindresultaat: een week lang was er eigenlijk te weinig personeel. Er werd hierover geklaagd naar de directrice die zei dat wij hadden moeten ingrijpen.

Pardon?!… Je zei toch dat we het juist moesten laten klappen, laten escaleren??

Schreeuwend aan de telefoon

Toen ik daarna een week later een collega aan de telefoon had die tegen mij begon te schreeuwen en tieren dat alles mijn schuld was en ik nooit iets deed was voor mij de maat vol. Ik werkte me een slag in de rondte en ik had gelukkig genoeg zelfrespect om te zeggen dat ik me zo niet laat behandelen. Door niemand niet, maar al helemaal niet door een collega.

Mijn collega’s vonden het nodig om de coach hierbij te betrekken, want ze wouden de ontstane ruzie oplossen. Wellicht in een poging om mij van gedachten te doen veranderen. Maar opnieuw was ik op. Op van de emotionele chantage. Op van het op m’n tandvlees lopen. Op van het alles oplossen en dat het dan NOG niet goed genoeg is. Op van het zorgen voor de ander in plaats van voor mijzelf. Dus legde ik uit dat ik geen ruzie ervaren had, wel een collega die schreeuwde, dat ik niet boos was, maar daar niet van gediend was. En dat ik na mijn vakantie (die die middag zou beginnen) bij een ander team aan de slag zou gaan.

Huilend op de fiets

Als ik terugkijk naar deze periode dan valt me vooral op hoe vaak ik huilend wakker werd, huilend van huis ging en huilend op de fiets zat. Ik wist het op dat moment niet te herkennen, maar eigenlijk zei alles in mij continue “Stop hier mee! Dit wil ik niet”

Net als toen ik bij het team hiervoor werkte zei mijn man ook weer heel vaak dat ik beter kon stoppen omdat het ongezond voor me was. Iets wat ik zelf nog niet kon zien tot het eigenlijk weer te laat was.

Het derde team waar ik als verpleegkundige in loondienst werkte

Inclusief de organisatie ervoor was het natuurlijk eigenlijk het vierde team. Maar team nummer 3 bij organisatie 2 was op zich nog niet eens zo’n vervelend team. Het was een team met jonge verpleegkundigen. Iedereen was MBO of HBO verpleegkundige en dit was eigenlijk wel een van de fijnste teams waar ik in loondienst gewerkt heb. Er waren geen onderlinge problemen en de zorg was leuk.

Het enige was dat we erg korte routes hadden, dus als ik aan mijn uren wilde komen dan moest ik dubbele diensten draaien. Dus weer en in de ochtend en in de avond werken. Dat was toch echt wel minder!

Weg bij deze organisatie!

Uiteindelijk heb ik hier 9 maanden gewerkt voordat ik besloot om de organisatie te verlaten. Want ik twijfelde of ik nog wel in loondienst wou blijven werken als verpleegkundige. Ik was bijna klaar met mijn specialisatie opleiding als wondverpleegkundige en zag hoe mijn werkbegeleider uitgeput was van het werken als wijk- en wondverpleegkundige samen bij onze huidige organisatie.

Ik heb een korte tussenstop gemaakt bij een organisatie in Utrecht, waar ik totaal niet kon aarden en al binnen mijn proeftijd weer besloot te vertrekken. En na verschillende sollicitaties waar ik bij elk aangenomen was maar er steeds iets was wat mij tegenhield besloot ik om het werken als verpleegkundige in loondienst achter mij te laten.

Conclusie wat het mij gekost heeft om als verpleegkundige in loondienst gewerkt te hebben

Dus, wat werken als verpleegkundige mij gekost heeft is vooral mentale gezondheid. Tot twee keer toe ben ik op het randje van een burn out geweest. Heb ik net wel, of net niet op tijd aan de rem getrokken door van team te wisselen.

Wat het werken als verpleegkundige in loondienst mij opgeleverd heeft

Maar het heeft me ook veel gebracht. De ervaring die ik opgedaan heb in het werken in zelfsturende teams heeft er voor gezorgd dat ik de stap als zelfstandig verpleegkundige aan durfde te gaan. Omdat elk team als een kleine onderneming gedraaid werd binnen de organisatie wist ik voor een deel al waar ik op moest letten en aan voldoen toen ik besloot uit loondienst te gaan. Ik durf zeker te zeggen dat die stap veel groter geweest was als ik de ervaring in zelfsturende teams niet had gehad.

Daarnaast heeft het werken als verpleegkundige in loondienst me ook een super toffe specialisatie opgeleverd. Want waar al mijn klasgenoten op de HBO verpleegkunde allemaal al wisten welke specialisatie zij wilden doen wist ik dat niet. Pas na jaren in de wijk werken merkte ik dat ik wondzorg mega leuk en interessant vond en zonder de kans om de post HBO opleiding tot wondverpleegkundige te gaan doen had ik ook niet zo makkelijk als zelfstandig verpleegkundige gestart.

Kansen om te groeien en persoonlijke ontwikkeling

Niet bedoeld als klagen, maar juist om een eerlijk beeld te geven

Nog even een opmerking achteraf. Deze blog, en deze serie blogs, is totaal niet bedoeld om te klagen over hoe vreselijk ik het gehad heb. Wel is mijn doel hiermee om van me af te schrijven wat ik meegemaakt heb. Wat voor slapeloze nachten gezorgd heeft. Wat de persoonlijke impact op mij is geweest. Het zijn mijn ervaringen van het werken als verpleegkundige, bedoeld om jou een hart onder de riem te steken als jij tegen soortgelijke problemen aan loopt. Om te laten weten dat je niet alleen bent. Maar ook om een eerlijk lichtje te schijnen op hoe het er echt aan toe gaat. Zonder verheerlijking van het vak. Zonder agenda.

Als jij geraakt wordt door mijn verhaal en hier op wil reageren, weet dat dat altijd kan en mag. Of je er nou dingen uit herkent of juist niet. Een soortgelijk verhaal hebt of juist niet. Je kunt hieronder reageren of, als je liever privé reageert ook via mijn instagram een berichtje sturen.